EN BÜYÜK GÜNAH

Katılığın gerginliği çatlıyor

ıslandıkça dudaklarımız,

güneşe perdeler çeken bütün eller

duvarlara gömülüyor

Duvarlar boyunca uzayan pencerelerden sızan zaman,

odalarda yalnız.

Birbiri içinde büyüyen nar tanelerinin mesafesizliğinin dağılganlığından saçılıyor günahlar

Şuursuzca birbirini kesen sokaklardan kaçıyor,

en büyük günah,

denize doğru

Kulaksızdan Kasımpaşa'ya inen yoldan

yürüyen ayaklarıma bakarken gördüm ürkek gözlerini

dizlerini göğsüne çekmiş otururken

yürüyen bütün adımların kör gözlerine,

gözlerini bırakıyordun.

Titreyen hayali görüntüler içinde

deliliğe has sırlarınla titriyordun.

Yürüdüm,

akıp giden ürkekliğinden.

Görünmeyen sokakların çıplak ayaklarına

Gözlerimi taktım

Günahları saydım.

Bahar gelmiş

Toprağın suyuna karışmış tohumlar

Çiçek vermiş ağaçlar

Yaşanmamış günlerin kırışıklığını

almış kokular.

(Soluğuma ilişen çiçek kokuları içine saklanıyorum

Ürkekliğimi salıyorum

Kimseler bulamıyor,

"nerdeyim"

Birilerince kayboluyor, kendimce bulunuyorum.

Çiçek kokuları içinde "ben oluyor"

ve işte kendimi buluyorum.)

Taranmamış saçlar

Öpülmemiş dudaklar

Okşanmamış memeler

Okunmamış kitaplar

Sabırsız arzular

Kendini besliyor adımlar

Seni tamlıyor sanrılar

Islat dudaklarını, katılığı çatlat!

En büyük günahın intiharıyla taşıyor Haliç

Sır yorgunu bedenler yüzüyor sokaklarda

Günahların ürkekliğini soyunuyor yaşam

Güneşe perdeler çeken ellerin yalnızlığından kurtuluyor zaman

Sırrını unutuyor,

bütün sevişmeler arınıyor günahından...